کارگران بومی جویای کار در هفت‌تپه خوزستان چهارشنبه ۳ مرداد در دمای بالای ۵۰ درجه‌ هوا، برای هشتادوششمین روز متوالی مقابل شرکت نیشکر هفت‌تپه تجمع اعتراضی برگزار کردند. به‌گزارش خبرگزاری کار ایران (ایلنا)، کارگران تأکید کردند که تا رسیدن به خواسته خود دست از تجمع بر نخواهند داشت. این کارگران جوان می‌گویند از مسئولان برای کار در شرکت هفت‌تپه نامه گرفته‌‎اند و بومی بودنِ آن‌ها ثابت شده و مسئولان تأکید کرده‌اند که از جوانانِ بومی برای کار در شرکتِ نیشکرِ هفت‌تپه استفاده شود؛ اما مدیرانِ شرکتِ هفت‌تپه نه به این نامه‌ها توجه می‌کنند و نه به تجمع آن‌ها. کارگران جویای کار تنها چیزی که می‌خواهند کار است تا بتوانند هزینه خانواده‌ خود را تأمین کنند.

در شهرستان «چوار» در ایلام تنها در طول یک هفته، سه نفر به‌دلیل فقر و درماندگی به خودکشی اقدام کرده‌اند. دو نفر از آنها کارگران پیمانکاریِ «پتروشیمیِ ارغوان گستر» هستند که به‌تازگی از کار بیکار شده‌اند. نفر سوم، همسر یکی دیگر از کارگران بیکارشده‌ همین پتروشیمی است. به گزارش خبرگزاری دولتی کار ایران (ایلنا)، حدود ۱۲۰ نفر از کارگرانِ پیمانکاریِ این پتروشیمی، در ۴۰ روز گذشته، با نزدیک شدن به پایان پروژه‌ راه‌اندازی و رسیدن موعد فعالیت خط تولید کارخانه، اخراج شده‌اند. پاسخ مدیران به کارگران این است: پروژه‌ ساخت تمام شده و دیگر به کارگران نیازی نیست و ظرفیت جذب وجود ندارد. کارگران اما این استدلال را نمی‌پذیرند. آن‌ها می‌گویند اگر به کارگر جدید نیاز نیست، چرا در طول چند ماه گذشته، کارگر غیربومی استخدام شده است؟ بومیان داشتن کار در کارخانه را حق خود می‌دانند و به ایلنا می‌گویند: «برای ما که زمین‌های کشاورزی‌مان را در همجواری با پتروشیمی از دست داده‌ایم، تنها راهِ امرار معاش، کارگری کردن در پتروشیمی است.» آنها می‌گویند حتی کارگری کردن در «چوار» هم پارتی می‌خواهد؛ استادکار، نزدیکان خود را برای کارگری انتخاب می‌کند و دیگران هیچ راهی برای پول درآوردن ندارند. کارگر بیکارشده‌ای که ۲۷ تیرماه با ریختن بنزین به روی خود قصد داشت خودکشی کند، اکنون به دلیلِ عفونتِ شبکیه چشم و عفونت لوزه‌هایش به درمان نیاز دارد. همکارانش می‌گویند برای ۸۱۲ هزار تومان پول قطره‌ چشم‌اش، از دوستان و آشنایان تنها ۴۸۳ هزار تومان برایش جمع‌آوری کرده‌اند. این کارگر در یکی از روستاهای اطراف «چوار» زندگی می‌کند و پس از بیکاری حتی برای تأمین یک وعده غذای روزانه هم به کمک نیاز دارد. کارگرِ دیگری که قصد داشته شبانه در قبرستان جان خود را بگیرد، جوانی ۲۹ ساله است. این کارگر حقوق کارگری‌اش را برای مادر بیمار و برادر معلولش خرج می‌کرده و پول یارانه هم به حسابِ نانوای محل واریز می‌شده. به گفته کارگران در «چوار» خیلی‌ها کارت یارانه‌شان را به نانوا یا سوپرمارکت محل می‌دهند و برای خرید نان و مایحتاج زندگی‌شان دفتر حساب و کتاب دارند. سومین خودکشی نیز اقدام به خودکشی همسر یکی از کارگران اخراج شده‌ کارخانه است. کارگران گفتند که بیکاری همسر و فقر و ناتوانی در تهیه‌ نیازهای اساسیِ زندگی دلیل خودکشیِ نافرجام این زن بوده است. با ساختن «پتروشیمی ارغوان گستر» در این شهرستان کارگران زمین‌های کشاورزی خود را از دست داده و به کارگران پتروشیمی تبدیل شده‌‌اند. آنها جز کار در این پتروشیمی، انتخاب دیگری ندارند. از این روست که هفته‌هاست در حال اعتراض‌اند. آنها چند هفته گذشته به تهران رفتند تا با مدیران هلدینگ خلیج فارس دیدار کنند، اما جز وعده‌ بخش حراست چیزی دریافت نکردند. کارگران می‌گویند تعدادی از آنها چند روزی را هم در زندان در بند دزدان و قاتلان سپری کردند و سپس با قرار وثیقه آزاد شدند. شماری از کارگران هم احضار شده‌اند، تعهد داده‌اند و برایشان پرونده تشکیل شده است.

پس از آن‌که پلیس آلمان صبح چهارشنبه ۳ مرداد / ۲۴ ژوئیه مرکز اسلامی هامبورگ و نهادهای مرتبط با آن را به اتهام حمایت از فعالیت‌های تروریستی و یهودی‌ستیزی تعطیل کرد، جمهوری اسلامی ایران نیز در تهران هانس اودو موتسل، سفیر آلمان در ایران را به وزارت خارجه احضار کرد. براساس بیانیه وزارت امور خارجه ایران، مدیرکل غرب اروپای این وزارتخانه در پی احضار سفیر آلمان اقدام پلیس این کشور را «خصمانه و مغایر با اصول بنیادین حقوق بشر»، توصیف و مراتب اعتراض شدید جمهوری اسلامی را به او ابلاغ کرد. این مقام وزارت خارجه ایران همچنین گفت مرکز اسلامی‌ هامبورگ «در تبیین آموزه‌های دینی اسلام، ترویج اصل گفت‌وگو و بردباری مذهبی و نیز مقابله با افراطی‌گری»، «خدمات ارزشمند و فراموش‌نشدنی» کرده است و بستن آن «مصداق بارز اسلام‌ستیزی و مقابله با آموزه‌های ادیان ابراهیمی» و روی دیگری از «دیکتاتوری» است. او همچنین مدعی شد که طرفداران خشونت به مرکز اسلامی هامبورگ «اتهامات بی‌پایه» زده‌اند و اقدام پلیس آلمان «مقابله با آزادی فکر و بیان» و «ترویج خشونت و افراط‌گرایی» است. وزارت کشور آلمان فعالیت مرکز اسلامی هامبورگ و پنج نهاد زیرمجموعه آن را به‌دلیل آن‌چه یهودی‌ستیزی و تبلیغ خصومت گسترده علیه اسرائیل و گسترش ایدئولوژی اسلام‌گرایی توتالیتر نامید، ممنوع کرد. دفتر حفاظت از قانون اساسی هامبورگ از سال ۱۹۹۳ بر این مرکز نظارت دارد و آن را به‌عنوان یک مرکز اسلامیست طبقه‌بندی کرده است.

جانشین فرمانده کل انتظامی ایران در جلسه شورای تأمین استان قزوین در ۴ مرداد، اجرای طرح نور را وظیفه و تکلیف شرعی نیروی انتظامی عنوان کرد. قاسم رضایی در گزارشی که در خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منتشر شد گفت: «قانون ملاک کار ماست و با تغییر دولت‌ها خللی در اجرای این طرح به وجود نمی‌آید، برخورد با جرم مشهود از وظایف ذاتی انتظامی است، ما اسیر امواج نخواهیم شد، ما در حوزه عفاف و حجاب وظیفه قانونی و تکلیف شرعی داریم.» رضایی در ادامه گفت: «لازم است شورای تأمین هم در راستای حمایت از این طرح گام بردارد، بنابراین طرح نور تعطیل‌بردار نیست، چرا که امر به معروف و نهی از منکر یکی فروع دین است و نمی توان فروع دین را تعطیل کرد.» سخنان رضایی در شرایطی ابراز شده است مراسم تحلیف رئیس جمهوری مسعود پزشکیان نزدیک است و یکی از وعده‌های انتخاباتی او جمع‌آوری طرح نور و مخالفتش با برخورد با بانوان فاقد حجاب در سطح خیابان‌ها بود.

جلسه رسیدگی به پرونده مرتضی پروین جدا، هنرمند و فعال حرکت ملی آذربایجان که در زندان اوین محبوس است برگزار شد. این هنرمند که شش ماه است در اوین غیرقانونی در بازداشت نگه داشته شده، در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران حاضر شد و دفاعیه خود را ارائه کرد. در جلسه دادگاه‌ که یکشنبه ۳۱ تیر ۱۴۰۳ به‌ ریاست‌ قاضی ابوالقاسم صلواتی برگزار شد، قاضی صلواتی‌ به‌ سفارش وزارت‌ اطلاعات پرونده‌‌های مختومه چندین‌ سال قبل‌ مرتضی پروین‌ را که‌ در‌ سال‌های‌ قبل‌، دوران حبس آن‌ را گذرانده‌ و‌ یا‌ در‌ مواردی‌ به‌ حکم‌ دادگاه‌ تبرئه‌ و پرونده‌ مختومه شده است را دوباره‌ بازگو‌ کرد و‌ پروین‌ را‌ مورد‌ دادخواست‌ و بازجویی قرار‌ داد. همچنین‌ قاضی صلواتی به مرتضی پروین‌ گفت: «تاکنون بازجویی نداده‌ای و پرونده‌‌ات ناقص است‌. تا‌ کامل‌ شدن‌ پرونده‌ جلسه‌ رسیدگی به دادگاهت را به‌ روزها‌ یا‌ شاید ماه‌های آینده‌ موکول‌ خواهم‌ کرد.» این فعال آذربایجانی پس از برگزاری جلسه رسیدگی به اتهامات طرح شده علیه‌اش در‌ دادگاه‌ انقلاب‌ تهران‌ در اعتراض به روند غیرقانونی پرونده، دخالت نهادهای امنیتی و بلاتکلیفی وضعیتش در بند ۴ سالن ۳ زندان اوین نوشته است: «جرم من‌ همان‌ است که مادرم‌ زاییده‌ است من به‌خاطر کسی که هستم مجازات می‌شوم‌ نه‌ به‌خاطر کاری که‌ انجام نداده‌ام. ولی سرخوشم‌ از غروری وافر، بیدار و استوار بر پای خود با بازوان‌ کشیده‌ در زندان ایران و با دیوارهای‌ سرخ‌ زندان‌ اوین‌ خو‌ی گرفته‌ شاهد‌ تولد‌ دده‌ قورقودها‌ و‌ کوراوغلوها‌یم من‌ عشق را به نظاره‌ ننشسته‌‌ام‌، آن‌ را هر لحظه‌ زندگی‌ می‌‌کنم‌. دیروز‌ جلسه‌ دادگاه بی‌دادگاهی‌ من‌ بود، چه‌ باک؟ زندان‌ خانه‌ پدری‌ ما است ما‌ زندان‌‌ها‌ را‌ آبی‌ خواهیم‌ کرد‌ همان‌‌طور‌ خیابان‌ها‌ را، ما‌ باید‌ دروازه‌‌های‌ زندگی‌ را‌ به‌ لرزه‌ در‌ بیاوریم.»